Διήμερη απόδραση με το KTM 690 Enduro R 2023

22.06.2023

Πάρε καφέ και ύφος συμπαράστασης και κάτσε να ακούσεις το δράμα μου, γιατί έχω σοβαρό πρόβλημα. Αυτό το κακό πράμα που σε πιάνει συνήθως τέλη Γυμνασίου, που παθαίνεις έναν έρωτα άστα να πάνε με το πιο σωστό άτομο που όμως όλοι σου λένε ότι «δεν είναι για εσένα»;

Κείμενο - Φωτογραφίες: Ελένη Δανάνη Μαυράκη

Ε, αυτό έχω πάθει με το KTM 690 Enduro R και αρκούσαν μόλις λίγες ημέρες για να το επιβεβαιώσω. Για να είμαι ειλικρινής, ο έρως αυτός προϋπήρχε. Πρώτη φορά είχα οδηγήσει ένα 690 Enduro το 2012, νομίζω, σε πιστάκια και όλο θράσος είχα κάνει και αλματάκι. Στα πιο «ενήλικα» χρόνια μου το ζαχάρωνα από το 2019 και μόλις το 2021, εν μέσω COVID, είχα πάρει ενός φίλου σε βόλτα στη χιονισμένη Πάρνηθα. Αλλά αυτό το Σαββατοκύριακο είχα επιτέλους ένα μοντέλο 2023, όλο δικό μου, προς μεγάλη κούραση των φίλων μου που τους είχα ζαλίσει «Πού θα πάμε βόλτα, έχω 690 Enduro R!» (εσύ δεν το ξέρεις, αλλά μπορώ να γίνω υπέροχα κουραστική με κάτι τέτοια θέματα…)

Και επειδή γενικά οι αποδράσεις είναι πάντα πιο safe και όμορφες όταν τις μοιράζεσαι με φίλους, βρεθήκαμε πρωί Σαββάτου τρεις με 690 να παίρνουμε το φέρι μποτ από Ωρωπό προς Ερέτρια και να κάνουμε την πρώτη και βασικότερη και σημαντικότερη στάση όλων – αυτή του καφέ, για να οργανωθούμε. Κάπως έτσι διαπιστώσαμε ότι το ένα GPS που είχαμε μαζί αντιμετώπιζε θέμα με την μπαταρία του. Το ένα κινητό, με καλή μπαταρία και δεδομένα, δεν υποστήριζε Googlemaps. Στο άλλο κινητό δεν είχε αντοχή η μπαταρία. Και το δικό μου υποστήριζε maps, είχε δεδομένα και μπαταρία και από ό,τι φάνηκε, θα βίωνε μια μακριά μέρα μπροστά του. Το δέσαμε στον πύργο του ενός, πατήσαμε τη διαδρομή, κουμπώσαμε κράνη και γεια σας.

Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε, καθώς το πρόγραμμα είχε χωμάτινη περιήγηση στα νότια της Εύβοιας, με πέρασμα από Γυμνό, Κλιμάκι, Μαυρόπουλο, Λίμνη Σέτας και κατάληξη στις Κονίστρες. Η διαδρομή μια χαρά για τα 690 και ήμασταν τυχεροί, καθώς όσο ανεβαίναμε δρόσιζε κάπως και δεν βράσαμε, όπως το φοβόμασταν. Είχε χώμα, είχε πέτρα, είχε κι άλλη πέτρα, είχε λίγο λάσπη. Είχε ανηφόρες, είχε κατηφόρες, είχε στροφές, είχε και μερικά τυχαία και εντελώς αβίαστα, αβάδιστα και ανέμελα (νοτ) περάσματα από μονοπάτια…

Η αλήθεια είναι πως βλέπαμε σήμανση μονοπατιού διαδρομής enduro και από συνήθεια μπαίναμε. Και κάπως έτσι άρχισα να αντιλαμβάνομαι δύο πράγματα. Πρώτον, το πρόγραμμα 2 στο 690 Enduro R είναι «φίλος μας» σε τέτοιες περιπτώσεις, καθώς απενεργοποιεί ABS και Traction Control, σου δίνει άμεση απόκριση στο γκάζι και σου κάνει invite στον πιο διασκεδαστικό και οριακά σκανδαλώδη τρόπο οδήγησης μιας διαδρομής.

Δεύτερον, το 690 είναι πράγματι enduro. Και το λέει αυτό μια μέση οδηγός (εγώ), που δεν είναι τοπ τιμόνι τεχνικής. Η μοτοσυκλέτα αυτή σε βοηθάει να περάσεις από παντού, δεν σε κόβει πουθενά και αν έχεις θράσος – κάτι που δεν έχω, αλλά παλεύω να αποκτήσω, σε πάει εκεί όπου θες και σου προτείνει το παραπέρα.

Είχε γυαλίσει το μάτι μας, προσωπικά είχε κλάψει και λίγο η παλάμη, μου γιατί θα το ήθελα λίγο πιο μαλακό αν είχα τον χρόνο να ασχοληθώ, αλλά με καταλαβαίνεις. Το ζούσαμε. Οι δύο μπροστά μου το ζούσαν ίσως λίγο παραπάνω, κάνοντας μια θρασύτατη επίδειξη αλητείας και χωμάτινου παιχνιδιού με τα 690 τους στα ανοιχτά κομμάτια – εγώ πάλι ακολουθούσα διατηρώντας αποστάσεις ασφαλείας από τις πέτρες και τη σκόνη τους.

Και μετά σταματήσαμε να το ζούμε, γιατί κάποια στιγμή, και αφού προ ώρας μάς είχε χαιρετήσει το GPS και το τίμιο κινητό μου είχε αναλάβει να δίνει πορεία, καταλάβαμε ότι μας έκανε λίγο κύκλους, μας έστελνε όπου φυσούσε ο άνεμος ένα πράμα, μέχρι να το πάρουμε απόφαση, ύστερα από πολλές στάσεις, διαβουλεύσεις, προβληματισμούς και μερικά καντήλια, πως εκεί όπου ήμασταν απλά δεν έπιανε ίντερνετ.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι εύκολο να πειστεί ένας άνδρας – πόσο μάλλον δύο να ρωτήσουν οποιονδήποτε για οδηγίες. Άσε που δεν περνούσε ψυχή εκεί όπου είχαμε φτάσει. Πάμε λοιπόν κάπου πιο ψηλά και αρχίζουμε το αγνάντεμα. Τα «να από κει είναι θάλασσα» και τα «αυτό πρέπει να είναι το τάδε χωριό» και φυσικά «νομίζω πρέπει να πάμε από κει, για να δω λίγο»…

Στο τέλος, βρεθήκαμε όντως εκεί όπου θέλαμε. Κονίστρες.

Και εδώ αποκαλύφθηκαν διάφορα πράγματα, όπως ότι κάποιος από την παρέα, μετά τις τόσες λάθος διαδρομές, τα διπλοπεράσματα, τους κύκλους και τα χασίματα και γενικά όλο το έξτρα χιλιομετρικό πακέτο από αυτό της αρχικής διαδρομής, είχε αρχίσει να εκφράζει ένα άγχος, μια ανησυχία, μπορεί και φρίκη σχετικά με το πού βρισκόταν η βενζίνη μας, τη δυνατότητα αυτονομίας και πόσο τυχεροί ήμασταν που φτάσαμε ως εκεί. Και πάμε με την αγωνία στα κόκκινα στο βενζινάδικο και λέμε όλο απόγνωση στον υπάλληλο να μας τα φουλάρει. Τελικά, η βενζίνη μας, με τα σχεδόν 180χλμ. που είχαμε κάνει, ήταν μια χαρά, κουλ, άνετη, μας χαιρετούσε και μας μούτζωνε που είχαμε αγχωθεί. «Γατάκια… ιδρώσατε; Μουαχαχαχαα… και πορείες σας πάω και χασίματα σας συγχωρώ».

Βάλαμε βενζίνη, βάλαμε και μπύρα στο είναι μας να συνέλθουμε, πήραμε κρέατα, ντομάτες, κρασί και φτάσαμε κάπου μέσα στο δάσος, στην καλύβα της διανυκτέρευσης. Ένα σωστό μπάρμπεκιου και ένα ακόμα πιο σωστό τζάκι εξασφάλισαν ένα όμορφο κλείσιμο της ημέρας.

Η Κυριακή είχε με το καλημέρα άγριο φασκόμηλο για πρωινό και πανέμορφες δασικές διαδρομές, με περάσματα για όσους το προτίμησαν, από ποταμάκια, έτσι για τη δροσιά. Επίσης, είχε εξερεύνηση βραχώδους ανηφορικού μονοπατιού, μόνο και μόνο για να φτάσουμε σε ένα πλάτωμα αδιέξοδο, που για τη θέα και μόνο, άξιζε τον κόπο.

Τόσο στο ανέβασμα, όσο και στο κατέβασμα στα βραχομονοπάτια είχα συνηθίσει τόσο πολύ στην αίσθηση ότι οδηγώ μοτοσυκλέτα enduro που είχα ξεχάσει πως τα λάστιχά μου δεν ήταν χωμάτινα, αλλά on-off και σίγουρα δεν μου το θύμισε στις πέτρες, μιας και τα περνούσε όλα άνετα. Ομολογουμένως, κάποιος που θα πήγαινε με πάνω από 60χλμ. στο χώμα θα είχε περισσότερες ευκαιρίες να παίξει με συμπλέκτη και γκάζι σε ευθείες και στροφές, απλά για το εφέ και τη σκόνη, αλλά μιας και φέρω επάξια τον τίτλο του φλώρου της παρέας δεν έκανα τίποτα τέτοιο. «Κιουρία». Ζούσα τον έρωτα άλλωστε, ευχαριστιόμουν οδήγηση και άδειαζα το μυαλό μου.

Σε μια στάση εξετάσαμε κατά πόσο είχε νόημα να συνεχίσουμε τη χωμάτινη ανάβαση στη Δίρφη, καθώς, ω του θαύματος, κανείς δεν το περίμενε, είχαν αρχίσει να μαζεύονται σύννεφα. Και επειδή δεν γνωριζόμαστε, στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω κάτι για εμένα. Έχω προσωπικό συννεφάκι βροχής. Όπου πάω ή κανονίζω κάτι που για Χ λόγους είναι σημαντικό για εμένα, θα βρέξει. Η Κυριακή λοιπόν δεν αποτέλεσε εξαίρεση, αφού αυτή η βόλτα με το ΚΤΜ 690 Enduro ήταν για εμένα κάτι που είχα εδώ και χρόνια ως απωθημένο.

Στην πορεία πήραμε τη σοβαρή και ώριμη απόφαση «άστο καλύτερα, ρε παιδάκι μου, μη συνεχίσουμε σε Δίρφη, πάμε πίσω γιατί αν μας πιάσει η βαθιά η λάσπη στο βουνό, μπορεί να περάσουμε ωραία, αλλά κανείς μας δεν θα είναι Δευτέρα πρωί στο γραφείο του»…

Ασφάλτινη επιστροφή πάλι προς Ερέτρια, Ωρωπό και Αθήνα, με τους ουρανούς να έχουν ανοίξει και να ρίχνουν ο Θεός και ο Αλλάχ μαζί. Τρεις ώρες οδηγούσαμε στη βροχή. Έχω ζήσει και πιο ένδοξες στιγμές σε αυτήν τη ζωή, αλλά δεν θα πω ψέματα, το 690 Enduro R μου έκανε την επιστροφή παρήγορα ευχάριστη. Λίγο οι άνετες προσπεράσεις, λίγο ότι το αγαπάω τέλος πάντων, λίγο που δεν με άγχωνε τίποτα πάνω του και τα λάστιχα μού έκλειναν πονηρά το μάτι «τακούνια ήθελες ε; Δεν σε χαλάσαμε εμείς όμως τώρα…»

Φτάνοντας σπίτι, έβαλα τον έρωτα στο γκαράζ, άδειασα νερό από τις μπότες, έκανα ένα καυτό μπάνιο και μετά ασκήσεις ψυχραιμίας να μη βάλω τα κλάματα. Δύο μέρες και 200+ χωμάτινα χιλιόμετρα απλά δεν είναι αρκετά για να χαρείς και να χορτάσεις αυτήν τη μοτοσυκλέτα. Ήθελα κι άλλο…

Συνοπτικά

• Ναι, είναι διαχειρίσιμο το ύψος της από κάποιον στο 1,70+μ. που είμαι εγώ, αρκεί να πάρει απόφαση ότι δεν θα πατάει σαν μπαρμπάδι και με τα δύο πόδια κάτω και τα γόνατα λυγισμένα – enduro είναι άλλωστε, όχι πολυθρόνα.
• Ναι, νιώθεις διαφορά και έχουν νόημα τα 2 προγράμματα που διαθέτει για χώμα και άσφαλτο
• Ναι, έχει καλή αυτονομία για να πας βόλτα και να κάνεις λάθη
• Όχι, δεν είναι να την έχεις μόνο για καθημερινή μες την πόλη σαν παπί, αμαρτία είναι, και για εσένα και γι’ αυτή. Την κάνει εύκολα και αυτή τη δουλειά, αλλά μπορεί να φέρει εις πέρας πολλά περισσότερα με μεγάλη ευκολία.
• Ναι, αξίζει να τη δοκιμάσει κάποιος που έχει παλιότερο μοντέλο – είναι βελτιωμένη σε πολλά
• Ναι, είναι πανέμορφη αντικειμενικά κι όχι επειδή κάνουν καρδούλες τα μάτια μου όταν τη βλέπω…
• Όχι, δεν νομίζω να μου τη φέρει ο Άγιος Βασίλης, δεν χωράει από την καμινάδα όπως με ενημέρωσαν…